Forum o Yorkach

Monisia19x

Tu wpiszcie wszystko co wiecie na temat Yorków
Tu bedzie każdy zaglądał i szukał odpowiedzi na swoje pytanie xD!!
Piszcie wszystko o :
-pielęgnacji,
-wycieczkach,
- jedzeniach,
-zabawach,
-odchodach,
-strzyżeniach,
-kąpaniu,
-komendach [czyj piesek reaguje na jakie komendy]

Myślę, że to dobre tematy na które możemy pisać xD

Z góry dziękuję:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*

Ania

Historia rasy
Historia powstania yorkshire terriera wiąże się z północnymi rejonami Anglii, hrabstwami Yorkshire, Manchester i Leeds. W okresie rewolucji przemysłowej datującej się na lata 1860-1870, szkoccy tkacze w poszukiwaniu „chleba" zostali zmuszeni do porzucenia swoich rodzinnych stron i osiedlenia się w Anglii. Ich rodzinom towarzyszyły małe psy, w większości Scottish, Paisley i Clydesdale terriery. Prawdopodobnie rasy te przyczyniły się do powstania Yorkshire terriera. Tkacze używali ich do tępienia szkodników w przędzy i wyrobach włókienniczych. Później, w tym samym celu były używane również w młynach i kopalniach. Dziś trudno dociec, które rasy rzeczywiście zapoczątkowały powstanie yorka. W XIX w. w Anglii bardzo popularną rozrywką były zawody w dławieniu szczurów przez terriery. Przypuszczalnie hodowcy z hrabstwa Yorkshire, zwracając uwagę na odwagę i zaciętość w tępieniu gryzoni, łączyli zwycięskie psy w pary, krzyżując w ten sposób szkockie teriery, Black and tan Terriery z długowłosym, błękitnoszarym Waterside terrierem, dodając przy tym trochę krwi maltańczyka i skye terriera.

W 1865 r. urodził się pies, który uznawany jest za protoplastę yorków. Był to Huddersfield Ben. Jego właścicielem był M. A. Foster, który zdobył sławę, rozpowszechniając tę rasę w Anglii. Równolegle z sukcesami wystawowymi odnosił doskonałe wyniki w konkursach dławienia szczurów.

Stopniowo coraz popularniejsze stawały się egzemplarze o mniejszych rozmiarach i obfitszym, dłuższym owłosieniu. Hodowcy, chcąc zadowolić właścicieli kopalń oraz inne majętne osobistości, starali się uzyskiwać każdorazowo mniejsze pieski. W 1930 r. yorkshire terrier ważył około 13,5 kg, natomiast obecnie zaledwie 1,3-3,5 kg.

Ania

Zdrowie
Szczepienia ochronne
Jeżeli kupujemy około 12-tygodniowego Yorka od odpowiedzialnego hodowcy, to powinien on mieć już wykonane szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym (zapalenie wątroby, leptospiroza, parwowiroza, nosówka). Jeśli hodowca tego nie zrobił musimy sami udać się jak najszybciej do weterynarza. Po zmianie zębów, około 4-6 miesiąca życia należy zaszczepić psa przeciwko wściekliźnie. Następnie, gdy nasz York ukończy rok, należy powtórzyć wcześniejsze szczepienia. Potem co rok powtarzamy szczepienia przeciwko wściekliźnie, leptospirozie i parwowirozie, a co 2 lata przeciwko nosówce i zakaźnemu zapaleniu wątroby.

Co powinno nas zaniepokoić?
Posiadacze Yorków, którzy swojego psa mają już od dawna oraz doświadczeni hodowcy zazwyczaj bez problemu rozpoznają, kiedy z ich psem jest coś nie tak. Wczesnym tego objawem jest widoczny brak humoru, przygnębienie lub łatwe męczenie się. Również spojrzenia psa nie jest tak bystre jak dawniej. Pies prawie nie opuszcza swojej leżanki, zwija się w kłębek i daje nam do zrozumienia, że chce mieć święty spokój. Nie ma apetytu. To wszystko stanowi dla nas wskazówkę, że należy dokładnie obejrzeć całego psa. Należy też zmierzyć mu temperaturę, u psów robi się to w odbycie. U zdrowego psa może ona wynosić do 38,5*C. Od 39* pies ma temperaturę podwyższoną, a powyżej 39,5* gorączkę. W takiej sytuacji należy udać się do lekarza weterynarii, żeby jak najwcześniej rozpocząć leczenie. Wysoce alarmujący jest też spadek temperatury poniżej 36*,oznacza to, że czynności życiowe ustają i życie psa jest zagrożone.

Choroby i dolegliwości
Po zeskoczeniu psa ze znacznej wysokości lub szybkim biegu po nierównym terenie może się zdarzyć, że pies zacznie kuleć. Nie należy jednak od razu popadać w panikę. Należy obserwować psa przez jakiś czas. Jeżeli jego stan się poprawia, to nie ma czym się przejmować. Jeśli jednak bolesność łapy utrzymuje się i kulawizna jest bardzo widoczna, powinniśmy udać się do lekarza.

Drobne skaleczenia skóry można opatrzyć samemu, z zachowaniem zasad aseptyki, a następnie zabandażować.

Obecność ciał obcych w przewodzie słuchowym bądź nosowym wywołuje przeważnie charakterystyczne objawy ułatwiające ich rozpoznanie. Są to: przechylenie głowy w jedną stronę, powtarzające się potrząsanie głową, częste kichani lub nawet napady kichania. W takich przypadkach najlepiej powierzyć usunięcie ciała obcego weterynarzowi.

Łzawienie i zaczerwienienie oczu wskazuje na zapalenie spojówek. Daje się temu w większości przypadków skutecznie zapobiec. Trzeba więc unikać sytuacji, w których silny prąd powietrza wieje w oczy psa. Ponadto należy przystrzyc włosy tworzące grzywkę nad oczami Yorka i drażniąca jego oczy. Równie skuteczne bywa ich podwiązanie.

W przypadkach ostrego zapalenia spojówek konieczna bywa interwencja lekarza i użycie kropli zawierających antybiotyk

Wypryski (egzema) na skórze muszą też być leczone przez weterynarza. Konieczne jest bowiem rozpoznanie przyczyn tych dolegliwości i zastosowanie leczenia przyczynowego, a nie objawowego. Tylko w ten sposób można zapobiec ewentualnemu nawrotowi choroby.

Zaburzenia czynności układu pokarmowego objawiają się przeważnie wymiotami, biegunką i nie przyjmowaniem pokarmu. W przypadku wystąpienia jednorazowych wymiotów nie ma jeszcze powodu do niepokoju, zwłaszcza gdy pies ma zamiar pożreć zwymiotowany przez siebie pokarm. Wymioty występujące jednocześnie z biegunką należy traktować tylko jako niedyspozycję, jeżeli poza tym pies czyni wrażenie zdrowego, chętnie pobiera pokarm, a jego zachowanie się jest normalne. Zwykle po zastosowaniu przez 1-2 dni lżejszej diety wszystko wraca do normy. Przy niewielkich dolegliwościach żołądkowych pies często sam przynosi sobie ulgę zjadając niestrawną dla innego trawę, którą następnie wymiotuje wraz z zalegającą zawartością swojego żołądka.

Utrzymujące się wymioty, którym mogą też towarzyszyć objawy skurczów jelit i biegunka, wskazują na poważniejszą przyczynę choroby. Jej rozpoznanie będzie wymagało interwencji lekarza weterynarii. Niezależnie od zwalczania przyczyn choroby muszą być ponadto stosowane zabiegi, które będą kompensowały utratę płynów przez organizm. W przeciwnym razie mogą nastąpić nieodwracalne zmiany w organizmie.